TVXQ Fantacy - Part 1 : รับรู้อดีต

Part  1  -  รับรู้อดีต

            ณ  กองถ่ายมิวสิควีดีโอเพลง  Rising  Sun  ที่ประเทศญี่ปุ่น ขณะที่หนุ่มๆกำลังถ่าย
ฉากสุดท้าย  ก็ได้เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น

            “อ๊า........Rise Up!”  ชางมินส่งเสียงร้องท่อนของตัวเอง  สมาชิกที่เหลือเตรียมดิ้น
ตามบท

            พรึ่บ!!!  เปรี๊ยะ!!!  เกิดประกายไฟขึ้นที่สปอร์ตไลท์ด้านบนในขณะที่หนุ่มๆชักกระตุก
เหมือนจะเต้นแต่ก็อุบาทว์กว่านั้นมากมาย  (ตรงนี้ขอเซ็นเซอร์ท่ากระตุก)

            “กรี๊ดดดดดดดด”  เสียงทีมงานกองถ่ายที่เป็นผู้หญิง  รวมไปถึงแฟนคลับพากันแหก
ปากกรี๊ดด้วยความตกใจ  (ใจจริงกลัวหนุ่มๆจะหน้าแหก)

            “อ๊ากกกกกกกกกก”  หนุ่มกระตุกมารวมกันตรงกลางแล้วกอดคอกันร้องเสียงหลงก่อน
จะวูบไป

            ในความมืดมิด  หนุ่มๆพบว่าตัวเองอยู่ในที่ๆมีแต่กลุ่มเมฆ  กับตาแก่ชุดสีขาว  ผมขาว
ยาวระพื้นดุจกลุ่มไหม  ชุดสีขาวราวหิมะยาวลากพื้น  ยืนมองหนุ่มด้วยความเมตตา

            “ที่นี่ที่ไหนครับคุณตา”  ชางมินน้องเล็กในวงถามออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

            “ที่ไหนตอนนี้พวกเจ้ายังไม่จำเป็นต้องรู้  รู้แค่ข้าคือเทพจูปิเตอร์”  ตาแก่พูดด้วยน้ำเสียง

กังวาน

            “แล้วพวกเรามาที่นี่ได้ไง”  มิคถามพร้อมกับหันไปส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามกับคนอื่น

            “พวกเจ้ากำลังจะต้องเผชิญชะตากรรม  เหล่าอัศวินทั้งหลาย”  ชายชราพูด

            “ชะตากรรมอะไร  แล้วพวกเราเป็นนักร้องครับ  ไม่ใช่อัศวิน”  จุนซูแย้ง

            “ตามมา  ข้าจะเล่าอะไรให้พวกเจ้าฟัง  พวกเจ้าสามารถดูภาพประกอบได้จากสระวิเศษ

ของข้า”  ชายชราพาหยุดอยู่ตรงหน้าบ่อน้ำ  ที่ดูยังไงก็เหมือนเอากระจกใสมาวางแหมะไว้  -..- 

ภาพปรากฏเป็นหนุ่มในชุดอัศวินสีดำ(ชุดปกอัลบั้ม  ไทร-แองเกิลอ่ะ อยากเห็นคลิก)  มีเทพใส่ชุด

ตามสีธาตุของตน  ยืนล้อมกลุ่มเมฆสีดำก้อนมหึมา  หน้าตาของเทพทั้ง  5  พร่ามัวทุกคน

            “เมื่อ  30,000  ปีก่อน  เจ้าทั้ง  5  คือเหล่าอัศวินที่ต่อกรกับจอมมารร้ายที่จะครองโลก 

เจ้า!(ชี้ไปที่เจ้าเด็กแจจุง)  อดีตคือ  โจนาธาน  อัศวินเจ้าของ  ‘ดาบฟ้าคำราม’  เจ้า!(ชี้ไปที่เจ้ายุน

โฮ)  อดีตคือ  อเล็กซานเดอร์  อัศวินผู้มี  ‘หอกสะท้านโลกา’  เป็นอาวุธ  เจ้า!(ชี้ไปที่จุนซู)  อดีตคือ 

เจ้าชายซีอาผู้มีเวทย์มนต์เป็นอาวุธ  เจ้า!(ชี้ไปที่มิคกี้)  อดีตคือ  ไมเคิล  อัศวินผู้มีธนูไฟโลกันตร์ 

เป็นอาวุธ  ส่วนเจ้าหนูนั่น  (ชี้ไปที่มินๆที่กำลังสอดส่ายสายตาหาของกิน)  เฮ้ๆๆๆๆข้ารู้นะเจ้าคิด

อะไรอยู่  อย่ามาหาของกินบนนี้เลย  ข้าไม่มีอาหารให้เจ้ากินหรอก  หึ..หึ..(หัวเราะร้ายๆ)”

            “ง่า.......”  มินมินร้องด้วยความเสียดาย

            “ต่อๆ  เด๋วไม่จบตอนข้าจะโดนคนเขียนตื๊บ-..-  เจ้าคือนักดนตรีพเนจร  นามว่าโดมินิค 

ผู้ใช้ดนตรีพิฆาตศัตรู  พวกเจ้า  5  อัศวินร่วมมือกับเทพผู้พิทักษ์ไอรอนแลนด์  ต่อกรกับจอมมาร” 

            “อะไรนะ  พวกผมเนี่ยนะอัศวินผู้พิทักษ์”  แจจุงทวนคำอย่างอึ้งๆ

            “ถูกต้องนะค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ”  ชายชรา

            “แย้ว  ยัง  ยัย  หย่อ  ย่ะ  ยับ(แล้วยังไงต่อล่ะคับ)”  ชางมินถามทั้งๆที่ปากเต็มไปด้วยเมฆ

            “เฮ้ยยยย  เจ้าเปี๊ยกคายเมฆของข้าออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

            “ม่า  อาว  งั่มๆๆ”  ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ  ชางมินแกล้งเคี้ยวเมฆต่อไป  เดือดร้อนถึงพี่ใหญ่

ต้องออกโรง

            “ชางมิน  ถ้านายอยากกินขนมสายไหม  เดี๋ยวกลับไปฉันจะพาไปกิน  แต่ถ้าไม่คายเมฆคืน

คุณตาเค้า  ฉันจะไม่ให้นายกินข้าวเย็น  ดีไหมแจจุง”  ตอนต้นขู่ชางมิน  ตอนท้ายหันไปหาลูกคู่

จากแจจุง  ซึ่งเจ้าเด็กแจจุงก็พยักหน้าเห็นด้วยทันที  (เอาล่ะสิมินน้อย  ไม่คายอดข้าวตายแน่ๆ)

            “คายก้อได้คับ”  ชางมินยอมจำนน  ด้วยกลัวพี่ๆให้อดอาหารเย็น

            “ดีมาก  ต่อๆๆ  ในเร็วๆนี้พวกเจ้าจะได้พบกับหญิงสาว  5  คน  จาก  5  แห่ง  เมื่อใดที่พวก

เจ้าสัมผัสกายพวกนาง  แล้วเกิดภาพเหตุการณ์ในอดีตขึ้น  นั่นแหละคือเทพประจำตัวของพวกเจ้า 

แล้วก็จะต้องเป็นเทพของใครของมันเท่านั้นถึงจะเห็น”

            “แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าใครเป็นเทพของเรา  ให้พวกผมไปเที่ยวไล่จับสาวๆคงได้โดนรุม

ประชาทัณฑ์กันพอดี”  ยุนถามมั่ง(ถ้าไม่ได้พูดเดี๋ยวชั้นจาโดนแฟนๆยุนมาตบ)

            “ฮ่าๆ  เมื่อไหร่ที่เจ้าเจอพวกนางจะมีแรงดึงดูดบางอย่างทำให้พวกเจ้าสัมผัสกับนางได้เอง

แหละน่า  แต่พวกนางจะยังจำอดีตไม่ได้หรอก  เจ้าต้องพานางมาพบกับเหล่าอัศวินให้ครบ  5  คน 

แล้วให้เรียกชื่อข้า  3  ครั้ง  แล้วข้าจะมาเอง  อ้อ  อีกอยากเกือบลืม  ต้องให้อัศวินเจ้าของเทพ

ประจำกายจับมือนางแล้วเรียกข้าเท่านั้นนะ  เมื่อนางจำอดีตได้นางจะมีพลังพิเศษไปแห่งหนใดก็

ได้แล้วแต่ใจนางต้องการ  ข้าต้องไปแล้ว  เทพคนแรกใกล้จะได้เจอกับอัศวินแล้ว  ฮ่าๆๆๆๆ”

            แล้วควันก็พวยพุ่ง  ดุจดังดรายไอซ์  คอนเสิร์ต  หนุ่มๆพากันสำลักควัน

            “แค่กๆๆๆ”

            “พวกเรา  มินฟิ้นแล้ว  อ๊ะ  มิคก็ฟื้นด้วย  ไม่สิ  หนุ่มๆทุกคนฟื้นกันแล้ว”  เสียงผู้กำกับเอ็มวี

แหกปากเรียกทีมงาน  ด้วยความดีใจ(แน่ล่ะ  ไม่ต้องหาเด็กหน้าตาดี 5 คนมาคืนเค้านี่ -..- หึๆ)

            “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”  แจจุง(สุดหล่อ..อิอิ..)พูดขึ้น  หลังจากเห็นคนมุงทั้ง 5 คน

            “พวกนายถูกไฟช็อตหน่ะสิ  นี่ชั้นเพิ่งไปเฉ่งพวกช่างไฟมา  ติดตั้งสายไฟกันยังไง  ถ้าพวก

นายเดี้ยงไป  ใครจะหา  5  หล่อ  มาแทนล่ะ  ฉันคงไม่บ้าตั้งวง  โหดมันฮา  มาแทนหรอกนะ”

            ผู้จัดการวงที่มีหน้าตาดี  แต่ว่าจะออกไปทางครึ่งหญิงครึ่งชายร่ายยาว  ในขณะที่หนุ่มๆ

สุมหัวกันคุยถึงเรื่องที่ตนไปเจอมา

            “ทางเราเลยตกลงกันว่า  จะพักกองสักอาทิตย์นึง  ให้พวกนายพักผ่อนกันก่อน  อ้อ  ไม่

ต้องทำหน้าดีใจซะขนาดนั้น  ฉันไม่ได้ให้พักฟรีๆหรอกนะ  ต้องไปสัมภาษณ์รายการวิทยุก่อนไป”

            แล้วหนุ่มๆก็รีบแยกย้ายไปแต่งตัว  เพราะรู้ดีว่าถ้าหากปล่อยให้ผู้จัดการรอนานอาจถูกสั่ง

ยกเลิกการพักผ่อนได้  จึงจำต้องไปเปลี่ยนเป็นชุดอำพรางตัว

            “โอกินาว่า  เรดิโอ  ยินดีต้อนรับหนุ่มๆจากเกาหลี  ดงบังชินกิ  ค่ะ”  เสียงดีเจเจื้อยแจ้ว

            “สวัสดีคร๊าบบบบบ”  หนุ่มๆประสานเสียงสวัสดีเป็นภาษาญี่ปุ่น  (คงน่ารักมากๆ OuO)

            “มาคุยกันถึงอัลบั้มภาษาญี่ปุ่นกันดีกว่านะคะ.....”

            ว่าแล้วการสัมภาษณ์ก็ดำเนินต่อไป  (ขี้เกียจแต่งง่ะ -..- ถ้าให้แต่งงานกะแจอะได้เลย..อิอิ)

จนมาถึงช่วงสุดท้ายของการสัมภาษณ์

            “กรี๊ดดดดด  หนุ่มคะ  เท็ปเปขอถ่ายรูป + ลายเซ็นด้วยค่ะ”  ยัยดีเจกึ่งหญิงกึ่งชายกรี๊ด

กร๊าด  หนุ่มๆจึงต้องยอมถ่ายรูป  และแจกลายเซ็นให้เป็นกรณีพิเศษ

            “ไอ้เท็ปเดี๋ยวจุนโกะมาแกอย่าลืมบอกนะว่า  ถ้าแฟนรายการโทรมาให้บอกว่าวันนี้เป็นแค่

เทปที่บันทึกไว้”  โปรดิวเซอร์ปลุกดีเจจากจินตนาการ(ที่คิดว่าโคตรอุบาทว์)

            “ค่า......”ดีเจกระทิงรีบรับคำ  เพราะรู้ว่าหากมัวแต่เพ้อ  อาจโดนบาทาพิฆาตได้

            “พี่ฮะ  ผมขอไปชิ๊งฉ่องก่อนได้ป่าว  อั้นไม่ไหวแล้ว”  ยุนโฮบอกกับผู้จัดการวง

            “รีบๆไปหล่ะ  แล้วไปเจอกันที่รถ  เดินดีๆนะเจ้ายุน”  ผู้จัดการอนุญาตเพราะเห็นท่าทาง

ของยุนของจะไม่ไหวจริงๆอ่ะแหละ(จินตนการกันเองนะจ๊ะนู๋ๆๆ  พอๆๆ  อย่าเกินเลย)

            ว่าแล้วยุนก็วิ่งหน้าตั้งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรีบร้อน  จนลืมอะไรบางอย่าง  (ลืมไรหว่า^o^)

            “ผู้ชายญี่ปุ่นเค้าไม่ใช้โถกันเหรอวะเนี่ย”  ยุนบ่นด้วยความงงที่ห้องน้ำแตกต่างจากที่อื่น 

แต่ก็ไม่มีเวลามาสงสัยแล้ว  ยุนจึงต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

            “เง้ออออออออ  ยุนโฮ  เกือบเดี้ยงก็คราวนี้แหละ  ยุนปลดทุกข์พร้อมรำพัน(อย่าคิดอะไร

เด็ดขาดนะเด็กๆ)

            แอ๊ดดดด!!!  ปังงงง!!!  มีคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ

            ซ่า....ใครคนนั้นกำลังล้างมืออยู่  ยุนแง้มประตูออกมามอง  เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนล้าง

มืออยู่  ชายคนนั้นใส่หมวกสีแดง  (แต่ม่ายช่ายลุงต้อยหมวกแดงนะจ๊ะ)  ยุนจึงเดินออกมา

            “หวัดดีฮะ  ทำไมห้องน้ำที่นี่ถึงไม่มีโถฉี่ล่ะ”  ยุนทักชายหมวกแดงคนนั้น  ทั้งๆที่ในใจก็ยัง

งงๆ  ไปทักเค้าทำไมฟะเจ้ายุน

            “  O-O  “  หน้าของคนถูกถาม

            “เฮ้  น้องชาย  ฉันถามไม่ได้ยินเหรอ”  ยุนจิ้มหน้าผากชายตรงหน้า  ฉับพลันเกิดประกาย

ไฟขึ้นที่นิ้วของยุนและหน้าผากเด็กหนุ่ม  เจ้าเด็กหนุ่มถึงกับผงะ


To be continue.....